Bij het ontwerpen van de printplaten dient er rekening gehouden te worden met de plaats van de componenten en de weg die de koperbaantjes afleggen. Een transformator mag bijvoorbeeld niet te dicht bij een signaal baan liggen vanwege de magnetische velden die de transformator produceert.
Het programmeren van de printplaten gebeurt het meest in de programmeertaal C. De taal C is een programmeer taal die dicht op de hardware zit (talen zoals HTML5 waarmee je websites programmeert zitten veel minder dicht op de hardware).
Het solderen en ontwerpen van de printplaten gebeurt met twee type componenten waar je ook weer verschillende soorten en maten in hebt. De twee soorten zijn de “reguliere componenten” die met het pootje wat gesoldeerd moet worden door de printplaat heen (Thru-hole) en SMD componenten. SMD staat voor surface-mounted devices dit zijn componenten die direct op de printplaat worden gemonteerd. Als SMD met machines worden gesoldeerd dan spreekt men vaak van SMT (Surface-mount technology). Afhankelijk van de toepassing en het benodigde vermogen wordt er een keuze gemaakt door de ontwerper.
De discipline elektronica is voornamelijk op R&D (resource en development) afdelingen te vinden maar ook bij bedrijven die zich specialiseren in het ontwerpen van chips of machines daarvoor, denk aan ASML, NPX en MAPPER. Deze discipline zal volgens de wet van Moore (De Wet van Moore stelt dat het aantal transistors in een geïntegreerde schakeling door de technologische vooruitgang elke 2 jaar verdubbelt.) alleen nog maar blijven groeien. Het nadeel is dat als de chip ontworpen is, dan kan hij miljoenen keren opnieuw geproduceerd worden. Het is vaak geen product op maat maar een massaproduct dus is er ook niet veel werkgelegenheid in te vinden.
